Sanırım Çöküyorum...

Öncelikle beni seven insanların korkmaması için söylüyorum bu sürecin geçici olacağının ve normal hayatıma döneceğimin farkındayım ve sadece bu sürecin geçmesini bekliyorum.... Sabahları uyandığımda çok bir hissiyatım olmuyor ve neredeyse bir şey olmamış gibi bir sabaha uyanıyorum ancak iş yerine gittiğimde bir kaç saat sonra enerjim düşüyor sanki grip olduğunuzda halsizleşirsiniz ya onun gibi oluyorum ki normalde aşırı derece enerjik çok konuşan ve neşeli bir insanımdır. Ancak birden bire sanki fişim çekilmiş gibi enerjim yok oluyor ve derin düşüncelere dalıyorum bazen bu durumu fark ettiğimde düşündüklerim bir anda aklımdan gidiyor ve sanki hiç bişey düşünmüyormuşum gibi geliyor belkide gerçekten düşünmeyip mal mal bakıyorumdur bilmiyorum ... Bu durum beni rahatsız ediyor ve normal olduğunu biliyorum ancak benim gibi neşeli karakterdeki insanların anlayacağı gibi bu durum beni aşırı zorluyor belkide bu sürecin bana Şevvalden daha zor geliyor olmasının nedenide budur.Bazen yolda Baba-Oğul görüyorum ve istemsizce gülümsüyorum sanırım hasret çekiyorum bilmiyorum ama beni mutlu eden Baba-oğul gördüğümde içimde bir fesatlık yada onalar hakkında en ufak bir kıskançlık kötü düşünce yok bunun olmasından gerçekten çok korkuyordum diyorum bazen GÖKDENİZ yaşasa nasıl bir baba olurdum oğlumla motor sürerdik vs diye düşünüyorum ben normaldede çocuklara düşkün bir insandım çok severdim özellikle kız çocuklarını ancak bu durumlardan sonra erkek çocuklarınada düşkünlüğümün başladığını fark ettim umarım bu yaşanılan günler geçtiğinde GÖKDENİZ onu unuttuğumu düşünmez baban seni hep sevecek oğlum....